Yıl Sonu Şiiri

Bir yıl önce esmeye başlayan rüzgar, kesiliyor hafiften.

Artık dar sokaklarda ıslık kılığına büründüğü zamanları hatırlayan,

 Bir iki kişi kalıyor sadece.

Rüzgarın iki senedir estiğini bilen ise, unutuyor anılarını istemeden.   

Üç yıl önce başlayan yağmur, yatışıyor sessizce.

Küçük bir bahçenin üzerine çiseliyor bundan böyle;

Rüzgarın yeni, kendinin genç olduğu zamanları hatırlarken.

Aynı dört yıl önce, gökte yalnız olduğu anlarda ki gibi...

Beş yıldır havada gezinen bulutlar, ağlamayı kesiyorlar sakince.

Kıt kalan şimşekleri ellerinden kayıyor,

Bazısı saika olarak gözüküyor beriden.

Belli ki hâlâ altı yıl önce ki gibi naifler. 

Yedi yıl önce sökülen bank, hâlen alınmamış yerinden.

 Terk ettikleri kenarında, olanları izliyor ilgisizce.

Az bir rahatsızlık hissediyor,

Sekiz yıl önce oturağını kirlettikleri vakittekine benzeyen.

Dokuz yıl önce bankın önüne sinen çocuk,

Anlamsızca bakıyor alçalan basamaklara.

Diplerine attıkları boyalar düşüncelerine karışıyor.

Kaç yıldır orada dikildiğini bilemiyor ama.

On yıl önce banka oturan kız,

Yanındaki bir gölgeye bakıyor neşeyle.

Aklında, bulunduğu yerin nasıl bir anı olacağı geziyor;

Yıllar önceki hislerine, benzememesini umarken.

Bu kaybolan seneler içinde, bencilce yılgın çocuk,

Bencilce güçlü kıza bakıyor.

Kız ise yanında ki gölgeye.

Çocuk ne kızın hikayesini öğreniyor,

ne de bakışlarını alabiliyor üzerine.

Kız ise duygularını taşıyor başka şehirlere.

Yılların, günlerin, saatlerin, saniyesinde

Çocuk iniyor basamaklardan,

Kız gidiyor gölgesiyle.

Hafifçe esen yelin son demi,

getiriyor çocuğa isteği son haberi.

Artık sonunda, kimse hatırlamıyor burukça birbirini.

Hikaye Birahanesi