Sıfır Günlüğü: Birinci Şahıs


Bulanık...

 Kırmızı çalınıyor gözüme,mor biraz da sarı bir gökyüzü.Anlıyorum ki bu gün batımı; "saat kaç ki yedi mi sekiz mi?".İnce bulutlar var gök yüzünde hafif bulanıklar ama beyazları kaçmıyor gözümden.Hafif hafif geçiyorlar geceye.

 Bulanık...

 Anladım ki çimlerin üzerindeyim.Yeşilleri kırmızı kesilmiş gökyüzünden.Uzunca meşeler süzülüyor ileride.Başımı soluma yatırdığımda uzaklarında bir de orman görüyorum koyu renkli ,çam olsa herhalde.

 Bulanık değil artık o kadar.

 Sağa yatırdığımda başımı net artık görüntüm.Önümde büyük bir açıklık, güneşte buradaymış meğer.Çimler uzunca gözüküyor yattığım yerden.Biraz alçalıyor açıklık ilerde birden kayboluyor.Belki bir kıyı vardır orada.Güneş halen aynı yerinde.Gök yüzü halen mor-kırmızı. Halen ince uzun bulutlar sarı şekilde parlıyor.
Yavaşça doğrulmaya çalışıyorum.Başıma bir ağrı saplanıyor, kollarım tam tutmuyor.Biraz başımı sallıyorum ama nafile.

 "En iyisi ayağa kalmak."

 Gerinirken etrafıma bakıyorum. Güneş halen yerinde. Belki de ağrıdan zaman uzunca geldi bana.

 "Ama..." Sırtımda ki teri hissediyorum.

 "Ben...Nerdeyim?"BURASI NERESİ? 

 "AĞAÇLAR, ÇİMLER, BEN BURADA NE YAPIYORUM?"

 Sonra aklıma daha da zor bir soru geliyor...

 "BEN..."

 "Ben kimim?"

 Midemi bulandırıyor bu soru.Alnımdan akan terleri hissedebiliyorum.Soğuk bir his kaplıyor çevremi,bıçak kesecekmiş gibi geliyor tenimi. Siyah birşey... "Benim... kaçmam lazım!" Dememle bir adım atıyorum.Atığım adımla yere kapaklanıyorum.Gözlerim bulanıyor tekrar siyah birşey kaplıyor görüşümü...
                              
                                      *****
Bulanık...

 Kırmızı çalınıyor gözüme,mor biraz da sarı bir gökyüzü.Anlıyorum ki bu gün batımı; "saat kaç ki yedi mi sekiz mi?"Gök yüzünde ince bulutlar var...

 Bulanık...

 Çimlerde yatıyorum...Uzunca meşeler...Solumda koyu bir orman...

 Net...

 Sağımda meşeler...Alçalan bir çimenlik...Güneş batmadı hâlâ...
Başım ağrıyor...Çok ağrıyor..!

 "Hayır..."
"Kalkmam lazım! Hemen kalkmam lazım"
Doğruluyorum hemen kollarım tutmuyor...
"Ha-yır!"
Sırtımda ter birikiyor bir daha. Koşmaya çalışıyorum.Adım atmamla tekrar düşüyorum.

 "Hayır,hayır,hayır,hayır! Bi daha kalkmam lazım." 

 Bir his yakınlaşıyor bana.Soğuk,bıçak gibi keskin.Bacaklarımda ki acıyı ancak şimdi hissedebiliyorum.
Kan...

 "Kan?"

 "KAN!"

 Derin bir çizik var bacağımda boydan boya.Bunu görünce koşmaya başlıyorum topallıyarak.Önümde seyrek meşelerden başka birşey yok.Her adımda bacağım parçalanıyor gibi hissediyorum.Arkamda birşey var, kötü birşey, yardım lazım bana!

 "Aaaaa!"

 Meşelerden birinin gövdesinde birşey parlıyor.

 "B-bıçak!"

 Meşenin yanına vardığım gibi kavrıyorum bıçağı.Çok derinine saplanmış.Umrumda değil çekmem lazım , arkamda bişey var.Göz göze gelirsem-

 "OTAR!"

 Yüksek bir ses yanklanıyor kulaklarımda

 "ODANA OTAR AYA !"

 Sıcak hissediyor vücudum. Sırtımdaki keskin his dağılıyor yavaşça.Elim bıçağın kabzasında gözlerim meşenin gövdesine kitlenmiş şekilde kalıyorum.Ağacın gövdesinde anlam veremediğim harfler parlıyor.Gözlerim kararıyor tekrar.Bacaklarım güçlerini yitiriyorlar,yer düşüyorum.Bir siyahlık dağılıyor hafiften. Kırmızı çalınıyor gözüme, mor kaplamış gökyüzünü, sarı ince bulutlar, bulanıyor yine gözlerim.

 Bir kaç ayak sesi duyuyorum meşenin ardından kendimden geçmeden önce...

                                                                            Gün 1

                                     Hikaye Birahanesi 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Duvar

Resim
  Işıklar gözümü alıdığında anlıyorum sabah olduğunu. Toprak yaş ve soğuk hissetiriyor. Bazen ellerim uyuşmuş oluyor, parmaklarımı oynatma kabiliyetimi kaybettiğimde panik içine düşüyorum. Lakin birkaç küçük hareket ile sızan soğuk incelik sinirlerimden sızınca biraz olsun rahatlıyorum. Parmaklarım karıncalanmaya başlıyor. Ben uzun süre önce konuşmayı unutmuş olması gereken biriyim. Bir insan dili konuşabiliyor olabilmem bile beni şaşırtıyor. Bunları kazıyor olabilmem hayret verici. Uzun bir süredir belki de olduğum yerde bulunma sebebim belki budur diye düşünmüyor değilim. Lafı dolandırıyorum kusura bakmayın. Normalden daha kısa tutacağım zannederim. Nasıl gözümü alan ışık sabahın habercisi ise bu duvarların ardında kaybolan güneş tam aksi. Uyumam pek mühim değil sanırım ancak, bu cümleleri kazımaz isem bir başıma kendi huzurumda ne yaparım bilmem. Bu sebep ile sabahları önemli benim için. Her gün değişen irili ufaklı taşları bulmak gerek. Bunları iyice kırıp şekle vardırmak gerek...
Etiketler »

Bir Baltaya Sap Olmak

Resim
Tek bir yolda. Henüz bitmedi yolculuk ama yolcu yoruldu. Doğrudur kuralı bu yolların. Ağaçlar içine vardı mekan. Sardı gözleri nahoş gölgeler. Yolcunun adımları yavaş, yolcunun adımları sakin. Beride yol seçilmez, ileride menzil gözükmez. Yolcu durmak ister. Sinmek ister kovuğa, yolu da kendini de unutasıya. Beriden gelmesinler aramaya, İlerisi ise söz verilmiş toprağa varır. Gidilmez. Sesler yoktur, ne de hisler. Duygular ise büyük bir boşluktur nasılsa hiçlikten edilmiş iğnelerle dolu. Acıtmaz canı sadece vurur göğsün sinesine. Varır dalgalar şahlanır pınarlarına gözlerin. Ahkam keser yol çamur edip toprağı ve daha derine batırır paçaları. İsimler kalmaz ve yerler bütünlüğe dağılır. Kişilerin gölgeleri hatırlanır ta ki kendi gölgenin ayrılışını izleyesiye. Kovuk güzel, kovuk sıcak. Kovuk boş ve kovuk işkence. Yol güzel, yol heyecanlı. Yol uzun ve varması imkansız. Yolcu yorgun. Sırtı vurgun, Taşımaktan koca bir yükü. İçi havadan keskilerle dolu. Yolcu gider. Yolcu durur...
Etiketler »

Dik... Kıymık

Resim
Gözlerimin önünde var olan bu şey. Şüphesiz ki bu bir insan. Benim gibi… mi? Oldukça uzun. Metrelerce, kilometrelerce ve onun dışında hiç bir şey seçilmiyor bu rutubetli, pislik dolu, gerçeklik için fazla büyük olduğunu zanneden yerde. Ve hissediyorum bacaklarıma kadar uzanan çimenlerin hareketsizliğiyle, burada ki her şey yok oluşa terk edilmiş aynı onun gibi. Canı acıyor olmalı her ne kadar çehresini seçemesem de. Bu dev, kelimenin tam anlamıyla, arkasını bana vermiş bulunuyor. Hareketsiz şekilde olmayan bir gökyüzüne bakıyor. Saçlarının başlayıp boynunun bittiği yeri görüyorum. Ancak bu büyüklüğü ile birlikte bulunduğum yerden sadece vücudunun sisler ardında kaybolmuş temsilini hayal ediyorum. Ben neden… Hayır, merak etmem gerekiyor bu gözlerime çok açık şekilde serilmiş yeri. Yürüdüğümü hatırladığım zamanlar var burada. Bu çimenler fazla mı tanıdık acaba. Belki de çehresini görebileceğim bir yer buluncaya kadar yapacağım yalnız yürüyüşün daha anlamlı olması için kurguluyoru...
Etiketler »